شاعران در مورد حضرت علی (ع) چه سروده اند؟

در روز شهادت مولای متقیان حضرت امام علی (ع) نگاهی به شعر شاعران در مورد شخصیت او داریم.

به گزارش آی فیلم، کسایی مروزی اولین کسی بود که حضرت علی‌(ع) را  با لقب حیدر در تاریخ زبان و ادبیات فارسی مطرح کرد. این شاعر شیعی‌مذهب حدود چهار - پنج بیت شعر دارد که حضرت پیامبر (ص) و امام علی (ع) را توصیف کرده است: «آن کیست بدین حال و که بوده است و که باشد / جز شیر خداوند جهان، حیدر کرار؟/ این دین هدی را به مثل دایره‌ای دان/ پیغمبر ما مرکز و حیدر خط پرگار/ علم همه عالم به علی داد پیمبر / چون ابر بهاری که دهد سیل به گلزار».

بعد از او به حکیم توس می‌رسیم که شعر بلندی دارد که حدود ۳۰ بیت است و در این ۳۰ بیت خیلی فاش  نظر خود را در مورد مولای متقیان امام علی (ع) می‌گوید: «تو را دانش و دین رهاند درست/ در رستگاری ببایدت جست/ وگر دل نخواهی که باشد نژند/نخواهی که دایم بوی مستمند/به گفتار پیغمبرت راه جوی/ دل از تیرگی‌ها بدین آب شوی/.... /چهارم علی بود جفت بتول/ که او را به خوبی می‌ستاید رسول/ که من شهر علمم علیم در ست/ درست این سخن قول پیغمبرست/ گواهی دهم کاین سخن‌ها از اوست/ تو گویی دو گوشم پرآواز اوست/ علی را چنین گفت و دیگر همین/ کزیشان قوی شد به هر گونه دین/ نبی آفتاب و صاحبان چو ماه/به هم بسته یکدیگر راست راه/ منم بنده اهل بیت نبی/ ستاینده خاک و پای وصی/.../اگر چشم داری به دیگر سرای / به نزد نبی و علی گیر جای / گرت زین بد آید گناه منست/ چنین است و این دین و راه منست/برین زادم و هم برین بگذرم/ چنان دان که خاک پی حیدرم...».  

 سپس به سیف فرغانی می‌رسیم که  بسیار از معصومین، امامان و قدسیان عالم معنا سخن گفته، بخصوص برای حضرت سیدالشهدا (ع) که یک شعر بلند دارد که  با این بیت‌ها شروع می‌شود: «ای قوم درین عزا بگریید / بر کشته‌ کربلا بگریید / با این دل مرده خنده تا چند / امروز درین عزا بگریید / فرزند رسول را بکشتند / از بهر خدای را بگریید / از خون جگر سرشک سازید / بهر دل مصطفی بگریید / وز معدن دل به اشک چون در / بر گوهر مرتضی بگریید». پس از او هم سنایی غزنوی درباره پیامبر (ص) و حضرت علی (ع) شعرهایی گفته است. شعری که  در «حدیقه‌الحقیقه» نظر من را جلب کرد درباره نماز حضرت علی (ع) در غزوه احد بود: «در اُحد میر حیدر کرار/یافت زخمی قوی در آن پیکار/ ماند پیکان تیر در پایش/ اقتضا کرد آن زمان رایش/ که برون آرد از قدم پیکان/ که همان بود مرو را درمان/ زود مرد جرایحی چو بدید/ گفت باید به تیغِ باز برید/ تا که پیکان مگر پدید آید/بسته زخم را کلید آید/ هیچ طاقت نداشت بادمِ گاز/ گفت بگذار به وقت نماز/ چون شد اندر نماز حجامش/ببرید آن لطیف اندامش/ جمله پیکان ازو برون آورد/ و او شده بی‌خبر ز ناله و درد».

شاعران بعد از سنایی به‌ویژه در روزگار صفویه مدح‌های فراوانی برای حضرت علی (ع) گفته‌اند؛ از جمله عرفی شیرازی که ۱۴۰ بیت درباره حضرت علی (ع) گفته است. بیت‌هایی در این شعر وجود دارد که زیباترین بیت‌های روزگار خودش است: «مرا که دست بگیرد که زیردست توام/ مرا که کار گشاید که از تو خیزد کار/../ شه سریر ولایت، علی عالی‌قدر/محیط عالم دانش، جهان علم و وقار». شاعران معاصر هم حتی شاعرانی که خیلی کم شعر می‌گویند و یا کسانی  که ممکن است شعرهای‌شان شعرهای مناسبی نباشد امام علی (ع) را ستوده‌اند.

 آن‌چه از تمام شعرهای پیرامون امام علی (ع) برمی‌آید، جوانمردی ایشان است که بیش از همه صفاتش مورد نظر است.  طی مطالعه‌ای که در تاریخ  میلاد حضرت علی‌ (ع) به بعد اتفاق افتاده تمام صفاتی را که به ایشان نسبت داده‌اند،  حدود ۷۰-۸۰ صفت است. آن‌چه بیش از همه به چشم می‌خورد یکی صبر و بردباری است،  دیگری ظرفیت امام علی(ع) که بدون تردید همه درباره آن سخن گفته‌اند، و همچنین جوانمردی ایشان. سعدی در شعری در بوستان می‌گوید: «جوانمرد اگر راست خواهی ولی است/ کرم پیشه شاه مردان علی است» و در جای دیگری نیز می‌گوید: «جوانمرد و خوشخوی و بخشنده باش/ چو حق بر تو باشد تو بر بنده باش».

همچنین شهادت دردناک است و کسی دوست ندارد درباره آن بگوید. درست است این حادثه عظیم اتفاق افتاده اما زمانی که به شهادت حضرت علی(ع) می‌رسیم دلم می‌تپد و دوست دارد زودتر از آن رد شود.  مثلا شعری با ردیف «علی را کشتند» وجود دارد. البته شعرهای در مدح‌ و درباره صفات حضرت علی (ع) به مراتب بیشتر از شعرهای درباره شهادت ایشان است.

غ ن / س م